...προσφορές αγάπης και πολύτιμων υπηρεσιών προς τους συγχωριανούς μας στα δύσκολα χρόνια της κατάρρευσης του Αλβανικού μετώπου πρόσφερε και μια καλή, αγαθή και φιλεύσπλαχνη γυναίκα, η Μαγδαληνή, η γυναίκα του Νίκου Τερζάκη.
Το Μαγδαληνό (έτσι τη φώναζαν) παρόλο που δεν ήταν πλούσια και είχε να θρέψει και να αναστήσει πολλά παιδιά, εν τούτοις αυτό δεν την εμπόδισε να μεταβάλει το φτωχικό της τότε σπιτάκι στο Νέο Κόσμο σε «Κέντρο Διερχομένων» και σε ξενοδοχείο ύπνου και φαγητού, για να προσφέρει και το ψωμί των παιδιών της ακόμα στους χωριανούς μας, που γυρίζανε από το μέτωπο ρακένδυτοι, πεινασμένοι και ψειριασμένοι.
Όλοι οι χωριανοί μας, μηδενός εξαιρουμένου, που ερχόταν στην Αθήνα, όχι μόνο στα χρόνια του πολέμου, αλλά και στα ειρηνικά, για δουλειές τους, για σπουδές τους, για τα διάφορα νοσοκομεία, όλοι ξεπέζευαν και βρίσκανε ζεστό αποκούμπι στου συχωρεμένου του Μαγδαληνού το σπίτι.
Και ποιος δεν έχει φάει ψωμί και ποιος δεν έχει κοιμηθεί στου πονόψυχου Μαγδαληνού το ταπεινό σπιτάκι!

Και για να φαντασθείτε η απέραντη καλοσύνη του Μαγδαληνού, έφτανε σε τέτοιο σημείο, που όλους τους χωριανούς μας που φιλοξενούσε επί χρόνια στο σπίτι της, δεν τους παρείχε μόνο στέγη και τροφή, αλλά τους έπλενε και τους σιδέρωνε ακόμη και τα ρούχα τους, λες και ήταν παιδιά της.
Μέχρι τα τελευταία της χρόνια και λίγο ακόμη πριν πεθάνει, εξακολουθούσε και γριούλα ακόμη που ήτανε, να τηρεί την ίδια τακτική, να προσφέρει την απέραντη αγάπη της προς όλους τους χωριανούς μας που την επισκεπτότανε.
Και όπως η κ. Θεοδωροπούλου (αν θυμάμαι καλά το όνομα) έμεινε στην ιστορία του στρατού σαν η «Μάννα του Στρατιώτη», λόγω των μεγάλων υπηρεσιών της προς τους στρατιώτες, έτσι νομίζω πως θα πρέπει να μείνει και το αξέχαστο Μαγδαληνό, στην ιστορία της Λάστρου, σαν «η Μάννα των Λαστριανών».
Ο Θεός όμως αντάμειψε το Μαγδαληνό για τις καλές πράξεις που έκανε και της έδωσε την ευτυχία να καμαρώσει όλα της τα παιδιά θαυμάσια αποκατεστημένα να προοδεύουν στις επιχειρήσεις, στο εμπόριο, στα γράμματα και να χαίρουν εκτιμήσεως από όλο τον κόσμο...
Αυτή ήταν το Μαγδαληνό, η «Μάννα των Λαστριανών» και γι΄ αυτό και σήμερα, σαν φόρο αγάπης και τιμής προς αυτήν, γράφουμε αυτά τα λίγα λόγια, όχι μόνο για να τη θυμηθούμε, αλλά για να δουν και οι νεώτεροι, τα παιδιά μας, τις χρυσές καρδιές των Λαστριανών προγόνων τους και να τις μιμηθούνε.

(Δημοσιεύθηκε στα "Λαστριανά Νέα" από τον Στέλιο Φραγκούλη)